Moja własna praktyka uczenia przez doświadczenie

Moja własna praktyka pokazała, że kiedy uczniowie bazują na własnych wcześniejszych doświadczeniach, proces uczenia staje się przyjemniejszy i bardziej satysfakcjonujący. Uczniowie częściej generują pomysły, dokonują indywidualnych wyborów a samo podejście do wyzwań odbywa się w atmosferze  wsparcia. Potrafią prosić o pomoc w sytuacjach trudnych i zaczynają korzystać z bardziej dojrzałych i konstruktywnych sposobów radzenia sobie z problemami. Kultywuje się w nich świadomość, że próba zrobienia czegoś jest nieraz ważniejsza niż wynik.    

Główny bohater filmu uświadamia sobie, że nie dojście do celu dało mu satysfakcję a samo do celu dochodzenie.

 Uczeń po dawce komplementów ze strony nauczyciela zaczyna uczyć się jeszcze więcej, tak aby pokazać, że przystaje do etykiety wzorowego. Z czasem takie zachowanie  staje się mentalnym nałogiem i dziecko uczy się już nie dla siebie ale dla pochwał i dobrych stopni. Wtedy jest mniej skłonne do zapamiętania wiedzy, bo jego strategia jest oparta na momentach a nie na planowaniu. Uczy się więc tylko do klasówki a chwilę później zapomina. Uczeń jest skupiony nie na budowaniu swojego poznawczego odbioru rzeczywistości, swojego doświadczenia ale na zakuwaniu dla efektu. Dla niego nauka nie staje się drogą a jedynie celem. Miarą sukcesu jest inwentarz zewnętrzny a nie wewnętrzny. Więcej dobrych stopni i wymuszanie ich na nauczycielu to jego podstawowa strategia szkolna. Stopnie nie dają szczęścia dają jedynie chwilową przyjemność. Przyjemność ma to do siebie, że się habituuje i potrzeba jej więcej i więcej aby być szczęśliwym. Przyjemność jest ulotna i kiedy znika, znika również szczęście. Prawdziwa nauka powinna dawać, tak jak pokazano to na filmie, szczęście a nie chwilową przyjemność.

Uczenie, myślenie będą zorientowane na działanie. Uczeń stworzy swoje doświadczenia podejmując działania. Nie będzie wtedy pasywnym odbiorcą danych ale aktywnym aktorem.  To czego się będzie się uczył kształtowane zostanie przez to "jak działa" .

Poznanie jest częścią działania w środowisku; jak to ujmuje Alvan Noë:

To, co postrzegamy, jest okreslone przez to, co robimy (i co kiedykolwiek potrafimy zrobić); jest kształtowane przez to ,co jestesmy gotowi zrobić(..).Wcielamy w życie nasze doświadczenia precepcyjne. Odgrywamy je.

A.Noe, Actionin Perception